Mantelzorger Elaine over de Odensehuiskamer:
"Als mijn moeder terugkwam van een activiteit, straalde ze"
Elaines moeder had net twee maanden geleden haar echtgenoot verloren toen de coronacrisis uitbrak. In die benarde tijd duurde het niet lang voordat de eenzaamheid toesloeg, na de isolatie die corona met zich meebracht. Zoals veel ouderen werd het contact met haar sociale kring kleiner. Naast haar kinderen en kleinkinderen bleef er niet veel aan gezellige uitjes en bezoekjes over. Gelukkig kon haar moeder terecht bij de Odensehuiskamer, waar ze met open armen en geduld werd ontvangen.
Door: Anne van den Dool
Het was januari 2020 toen Elaine haar vader verloor. “Natuurlijk waren we verdrietig. En toch: mijn moeder zat nooit bij de pakken neer. Ze bleef in de tuin werken, ging nog steeds met de auto op stap. Maar toen brak de coronacrisis uit. Ze hield het een halfjaar goed vol, maar in oktober kwamen de donkere dagen. Het was rond de verjaardag van mijn vader in die maand dat we merkten dat ze echt eenzaam was.”
Kan gebeuren, dacht het gezin eerst. Maar de klachten werden steeds erger. “We besloten op zoek te gaan naar een oplossing. Aanvankelijk zocht ik naar iemand die kon helpen bij de verwerking van het verlies van mijn vader, maar na een lang traject hoorden we in april vorig jaar dat ze dementerend was. Door het verlies van haar man en de coronacrisis was ze plotseling helemaal op zichzelf aangewezen. Het leek ons kinderen beter dat ze niet meer met de auto op pad ging, maar dat wij haar assisteerden met boodschappen doen, wekelijkse bezoekjes aan haar zus, de kapper en de kerk. Het verlies van haar man, het gebrek aan dagelijkse aanspraak en de corona isolatie verkleinden haar radius enorm.”
Nieuwe activiteiten
Elaine besloot activiteiten voor haar moeder te zoeken. “Via Voorschoten Voor Elkaar kwam ik de Cirkelbus en de Odensehuiskamer tegen. De bus brengt haar naar allerlei activiteiten en in de huiskamer kan ze meerdere dagen per week terecht voor leuke activiteiten. Eerst keek ze nog even de kat uit de boom, maar al snel voelde ze zich er helemaal thuis. Aan het einde van de dag belde ze me steeds gelukkig op. Iedereen neemt daar rustig de tijd voor haar – dat lukt mij niet altijd naast mijn baan en gezin. Ik ben zelf ook een keertje meegegaan en zag hoe blij ze ervan werd. Na een schilderles kwam ze met meerdere kunstwerken thuis: ze bleek een natuurtalent.”
“Iedereen neemt daar rustig de tijd voor haar – dat lukt mij niet altijd naast mijn baan en gezin.”
Elaine bewondert de betrokkenheid van de vrijwilligers in de huiskamer. “Als er iets met haar aan de hand is, word ik meteen gebeld. Ze nemen zoveel van mijn zorgen weg. Veel vrijwilligers die werkzaam zijn in de Odensehuiskamer hebben ervaring, door werk of privé, met hoe het leven verandert als je ouder wordt en de beperkingen die dat soms met zich meebrengt. Hierdoor kunnen zij zich goed inleven in de bezoekers van de Odensehuiskamer. Het mes snijdt aan twee kanten: de vrijwilliger heeft zelf een zinvolle invulling van de dag én kan iets doen voor een ander. De Odensehuiskamer biedt ook de mogelijkheid om in de middag gezellig mee te lunchen, wat een fantastisch concept is. Zo kon mijn moeder lekker helpen met het voorbereiden van de lunch om vervolgens mee te eten. Samen eten is tenslotte zo veel gezelliger dan in je eentje.”
Dat ze af en toe vergeten was welke activiteit ze uitgeoefend had, was dan ook niet zo erg. “Het gaat om het moment en dat ze het naar haar zin heeft. “Voor haar brein is het ook goed dat ze nog steeds geprikkeld wordt. Ook vindt ze daar mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Een andere vrouw had ook net haar man verloren. Zulke gelijkgestemden hebben iets aan elkaar.”
Alzheimer Café
Voorschoten Voor Elkaar organiseert ook eens in de maand het Alzheimer Café: een avondprogramma voor mensen met dementie en hun mantelzorgers. Op zo’n avond wordt een bepaald thema belicht en aan de hand van verschillende sprekers op een laagdrempelige manier aan de orde gesteld. Zo krijgen de deelnemers meer inzicht en opheldering over deze slopende ziekte. “Zo kwam op een van de avonden een casemanager aan het woord, die de andere kant van de zaak belichtte. Het was ontzettend fijn voor zowel mijn moeder als voor mij om te horen hoe het proces verloopt en wat voor opties er allemaal bestaan. Door voortdurend je brein te prikkelen met heel normale dingen, zoals de krant lezen en puzzels maken, kan je wel zeker tegen deze ziekte vechten, vertelde hij.”
Elaines moeder wordt nu goed verzorgd. “Het is een geruststelling dat ze veilig is. We zullen nooit weten hoe het verlopen zou zijn als er geen coronacrisis had plaatsgevonden, maar het is nu eenmaal roeien met de riemen die je hebt. Natuurlijk valt de coronacrisis iedereen zwaar, maar dit is echt een kwetsbare groep, waar we goed naar moeten omkijken.”
Eén ding is zeker: “Als ik terugkijk naar het contact met Voorschoten Voor Elkaar en de interactie met de vrijwilligers van de Odensehuiskamer, dan krijg ik automatisch een glimlach op mijn gezicht. De inzet, de hulp en het geduld betekenen voor mij echt Voorschoten Voor Elkaar.”