Hoe kom je als student door de coronacrisis? Magali werd vrijwilliger.

Oorspronkelijk zou ze een half jaar in Spanje gaan studeren, de coronacrisis maakte echter alles anders en zij besloot de tijd te nemen om zich op een heel andere manier te ontwikkelen.

Magali (21): “Ik heb me ingeschreven voor vrijwilligerswerk en zo kwam ik bij het Parkhuis in Voorschoten terecht. Parkhuis is een buurtontmoetingsplek voor mensen die graag andere mensen willen ontmoeten, zij komen er om met elkaar te praten, koffie te drinken en spelletjes te doen. Het is een groep van zo’n vijftien personen, de meesten wat ouder, sommigen arbeidsongeschikt, sommigen gepensioneerd. De groep is bijzonder hecht, ze helpen elkaar, ze letten goed op hoe het met iedereen gaat. Ze zorgen ook goed voor mij (“niet met vreemde mannen meegaan, hè,” en kunnen dan smakelijk lachen om hun goedbedoelde advies).

Na mijn vwo ben ik psychologie gaan studeren in Leiden. De studie gaat mij goed af, ik heb het zo geregeld dat ik dit half jaar vrijwilligerswerk kan doen. Op drie dagen (de andere twee dagen werk ik als student-assistent) doe ik vrijwilligerswerk: naast het Parkhuis ben ik overblijfmedewerker op een basisschool, maatje van een hoogbegaafde jongen met autisme en begeleid ik vluchtelingen op een AZC in Amsterdam.

Parkhuis

Ik vind het bijzonder om kennis te maken met mensen die ik anders niet zo makkelijk tegenkom, het is van meerwaarde voor mijn ontwikkeling als mens en het geeft ook een verdieping aan mijn studie psychologie.

Ik probeer iedereen een fijne ochtend te bezorgen. De bezoekers komen vrijwel allemaal hier vandaan en zijn enorm goed op de hoogte van de dorpsgeschiedenis, ze vinden niets heerlijkers dan mij uit te leggen hoe het dorp er vroeger uit zag. Ik kan hier veel van leren.

Deze week bijvoorbeeld heb ik weer hele leuke gesprekken met ze gehad over de geschiedenis van Leiden. Mijn eigen wereldkennis is vrij beperkt, dus ik vind het heel leuk alles aan te horen en ontvang de nieuwe dingen enthousiast. Ook dus over de geschiedenis van Nederland, van Napoleon en de oorlog, van alles. Ik stel veel vragen en zo ontstaan er hele leuke gesprekken. Ik voel dat ze dan gestimuleerd zijn om mij hun kennis over te dragen. Ook over het leven van vroeger in het algemeen. Hoe het vroeger was op school, binnen het gezin, de rol van de kerk etc. Voor mij een hele goede reflectie op het leven van nu, dat hoe alles nu is helemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Ik leer van de bezoekers hoe zij elkaar opvangen, steunen en op elkaar letten, als er iemand niet is trekken ze meteen aan de bel. Ze zijn bijzonder sociaal ingesteld. En omgekeerd hoop ik ook een bijdrage te leveren aan hun ochtenden; ik werk er één ochtend per week, samen met een beroepskracht en een andere vrijwilliger begeleiden we de groep. Ik klets met iedereen en als het nodig is help ik ze. De bezoekers kunnen nog wel eens kibbelen over ogenschijnlijk kleine dingetjes, bijvoorbeeld welke spelregel bij het bingoën nu voorgaat (‘wie het eerst een diagonaal heeft?’), sommigen kunnen zich daar best in vastbijten. Ik probeer ze dan weer in de samenwerkingsmodus te krijgen, ik luister naar ze en als het nodig is hak ik de knoop door. Leuk om te merken dat ze dat makkelijk accepteren van een jong iemand als ik.

Aan het einde van de ochtend wenst iedereen elkaar altijd heel lief een fijne dag of een fijne week. “Het was gezellig, een fijne week allemaal. Geniet van het weer!”.

Ben je geïnspireerd geraakt door Magali’s verhaal en wil je ook vrijwilligerswerk doen? Meld je dan aan op onze vrijwilligerswebsite of neem contact op met Katja (katja@voorschotenvoorelkaar.nl).